Het verhaal van Jesse

Als kind was ik altijd al veel langer dan mijn klasgenoten. Wanneer de schoolfoto gemaakt werd moest ik altijd vooraan liggen of achteraan staan, omdat het plaatje anders niet klopte. Zodra ik in de les onderuitgezakt op mijn stoel zat zag men dat als desinteresse. Maar nee, ik was simpelweg veel te lang voor die kleine schoolmeubels. Als andere kinderen opmerkingen maakten kreeg ik altijd te horen dat ik dat prima zelf op kon lossen. Ik was toch immers een ‘grote jongen’. Maar mentaal was ik natuurlijk precies even oud en weerbaar als de rest. 

Mijn lengte was toen altijd iets negatiefs, iets vervelends. Totdat ik rond mijn veertiende in aanraking kwam met basketbal. Toen de trainer me de sporthal binnen zag lopen, dacht hij meteen: ‘Die moeten we hebben!’ Met wat simpele oefeningen werd al snel duidelijk dat er inderdaad potentie in zat. Mijn lengte was hierbij een mooi voordeel. Ik werd met open armen ontvangen door Wyba, mijn plaatselijke club. Ik mocht direct meetrainen en speelde na een aantal jaren op vrij hoog niveau.  Er werden vrienden gemaakt en ik genoot van de cultuur en de sport. Als ik terugdenk aan die eerste keer dat ik met basketbal in aanraking kwam, besef ik dat dat de eerste écht positieve ervaring met mijn lengte was. Op het basketbalveld was mijn lengte niet irritant of lastig, maar een groot voordeel! Ik mocht meetrainen met oudere jongens en voelde mij er thuis. 

Bij de sport kwam ook de hiphopcultuur, die onlosmakelijk verbonden is met basketbal. Als jonge jongen vond ik dat machtig interessant. Toen een vriend me voor het eerst een nummer van rapper 50 Cent liet horen, was ik direct verkocht. Die muziek straalde een oerkracht uit die mij immens intrigeerde. Vanaf dat moment begon ik mijn eigen stijl te ontwikkelen. Op school was ik niet meer gewoon ‘die lange’, maar werd ik ‘die basketballer’. 

Toen mijn opa en oma hun 50-jarige bruiloft besloten te vieren mocht ik met mijn moeder speciaal voor de gelegenheid een nieuwe outfit uitzoeken. In de winkel viel mijn oog op een paar sneakers van Nike: de Air Jordan 3 Fire Red. Het waren basketbalschoenen van Michael Jordan, de beste basketballer van de wereld. Ik was op slag verliefd en moest en zou deze kicks hebben. Het was alsof die schoenen precies symboliseerden waar ik zo gelukkig van werd. Na zelf 30 euro zakgeld bijgelegd te hebben, zat ik met mijn moeder in de auto terug. De schoenendoos op mijn schoot heb ik wel tien keer opengemaakt. De esthetiek van de schoen fascineerde me mateloos. Het leer, de kleuren, de dubbele stiksels, het geborduurde logo van Jordan, alles klopte. 

In de jaren daarna heb ik de schoenen compleet afgedragen, ik wilde ze áltijd aan. Het zijn daardoor echt vodden geworden, maar er is geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om ze ooit weg te doen. Mijn liefde voor het leven, basketbal en hiphopcultuur is begonnen bij deze sneakers. Het is fantastisch dat dit paartje gerestaureerd wordt zónder dat de ‘geleefde’ kenmerken verloren gaan. Het is voor mij hierdoor een museumstuk geworden. Ze hebben met gepaste trots een mooie plek gekregen in huis! - Jesse