Het verhaal van Claudia

Ik kom uit een warm en liefdevol gezin, maar toch voelde ik als kind altijd dat ik anders was. Mijn zus, Karin, was twee jaar ouder. In mijn ogen was zij eigenlijk perfect, alles dat ze deed werd een succes. Ze had veel vriendinnetjes, was goed in ballet en haalde hoge cijfers. Ik daarentegen, was een heel ander kind. 

Mij moest je een fietsje geven en lekker door de modder laten rennen. Ik was me altijd heel bewust van dat verschil tussen ons en dat maakte me verschrikkelijk jaloers. Ik wilde ook veel vriendinnen en wilde het ook zo goed doen op school. Maar wat ik ook probeerde, het lukte me niet om op haar te lijken. De ergste ruzies ontstonden tussen ons, eigenlijk waren we vanaf het eerste moment als water en vuur. Doordat we gedurende onze hele jeugd nooit een goede band met elkaar gehad hebben, zijn er ook weinig tot geen foto’s waar we samen op staan. Ze zijn er wel, maar dan staan we altijd ver van elkaar af. Je kunt de kilte en de afstand letterlijk van de foto’s aflezen. 

Eigenlijk is er maar één foto waarop we samen als echte zussen staan. Ik ben daar een baby, en Karin is een jaar of drie. Ze heeft haar armpje om mij heen, we kijken beiden in de camera. Je ziet echt dat zij mij beschermt, als grote zus. Jaren later, toen we allebei een jaar of 35 waren en allebei een gezin hadden, veranderde alles. We kwamen op een zaterdagavond samen en er ontstond een bijzonder gesprek, waarin we eigenlijk besloten dat we gewoon bij elkaar horen. Het was alsof alles tussen ons die avond veranderde. We besloten de strijdbijl te begraven en het leven samen aan te gaan. Ik heb haar die avond bij het afscheid nemen nog nooit zo innig geknuffeld, en zij mij. 

Die nacht ging ik slapen met een geweldig gevoel. Tot ik een aantal uur later vreselijk nieuws kreeg. Ik werd gebeld door mijn zwager dat mijn zus een hersenbloeding had gehad. Even daarna overleed ze. Ik kon de periode die erop volgde niet beseffen wat er gebeurd was. We waren net begonnen, we waren net zussen geworden. Inmiddels, jaren later, voel ik veel dankbaarheid en blijdschap. 

Als ik naar deze foto kijk, denk ik aan alles dat Karin toch voor mij betekent heeft, juist ook na haar dood. Ze liet me inzien dat ik voor mezelf moest opkomen en dat ik mag zijn wie ik ben. Deze foto staat symbool voor dat gevoel. Het is helaas een kleine foto en naarmate de jaren verstrijken vervaagt de foto steeds verder. Het voelt alsof de herinneringen met het vervagen van het beeld, ook steeds verder weg raken. Terwijl je het gevoel natuurlijk zoveel mogelijk vast wil proberen te houden. Het idee om een print als kunstwerkje van deze foto te maken, sprak me aan omdat het een manier is om dit beeld te vereeuwigen. De print heeft een ereplek in mijn huis. Als ik er naar kijk voel ik me ontzettend dankbaar voor wat Karin heeft betekend. - Claudia