Het verhaal van Brenda

Mijn moeder kreeg 71 jaar geleden, als klein meisje van vijf, een pop die zij Tineke noemde. Toen haar opa overleed, kregen alle meisjes in de familie een pop. We weten het niet helemaal zeker, maar het lijkt erop dat Tineke een soort troostpop was en een herinnering aan opa. 

Het was een groot geschenk, want de familie had het in die tijd niet breed. De oorlog had net als bij veel andere gezinnen diepe sporen nagelaten en ze hadden het niet breed. Het moet daarom erg speciaal geweest zijn dat alle meisjes zo’n mooie pop kregen. In die tijd werd met kinderen bovendien niet zo warm en liefdevol omgegaan als we nu doen. Er werd natuurlijk wel van gehouden, maar je kind verantwoord opvoeden, het emotioneel steunen en bevestigen, dat was in die tijd niet zoals nu. Het idee dat zij in die situatie een pop kreeg, als steun en troost, vind ik daarom een erg mooi idee. 

Ook mijn moeder kan zich herinneren dat Tineke bijzonder was, daarom heeft ze haar altijd bewaard. Toen ik geboren werd, kreeg ik Tineke om mee te spelen en toen ik op mijn beurt een dochter kreeg, speelde ook zij weer met de pop. Drie generaties hebben Tineke behoorlijk op de proef gesteld. Haar armen en benen waren los, haar oogjes waren naar boven gedraaid en ze zag er smoezelig uit. Haar oorspronkelijke kleertjes zijn met de tijd waarschijnlijk stukgegaan of zoekgeraakt. Ze is veel verhuizingen meegegaan, maar ik heb haar altijd zorgvuldig bewaard, net als mijn moeder. 

Inmiddels is mijn moeder niet zo fit meer, ik heb geen idee hoe lang zij nog bij ons is. Ik vind het heel erg fijn en bijzonder dat ik Tineke, nu ze helemaal gerestaureerd is door een poppendokter, weer in originele staat aan haar kan laten zien. Mijn moeder is niet zo openlijk sentimenteel, maar toen ze haar zag, was ze zichtbaar ontroerd. Ik denk dat dat toch is wat blijft sluimeren in een mens, hoe oud je ook wordt, dat bijzondere gevoel dat zo’n dierbare pop je in je jeugd gegeven heeft. - Brenda